Prawidłowe zaprojektowanie i wykonanie balkonu, a szczególnie tarasu uważane jest za jedno z najtrudniejszych zadań w budownictwie (fot. 1), z uwagi na pełnione funkcje oraz obciążenia jakim muszą podołać. Tarasy sytuowane są zazwyczaj po południowej, a więc nasłonecznionej stronie budynku. W upalne letnie dni okładzina tarasu (szczególnie, jeśli jest wykonana z ceramiki w ciemnych kolorach) może nagrzewać się nawet do +70°C. Nocą, ale również w przypadku nagłego załamania pogody (np. burzy), wartość ta może spaść do kilkunastu stopni. Zimą natomiast taras stanowi swoisty agregator zimna [2] i jego temperatura może osiągać -30°C.
Woda opadowa wnika przez mikropory spoin lub też mikropęknięcia na styku płytka-spoina, co prowadzi do zawilgocenia warstwy podkładu. Po nagrzaniu się w okresach cieplejszych powstaje ciśnienie pary wodnej (w skrajnych przypadkach dochodzi do odspojenia okładziny) – woda wydostaje się nad okładzinę, pozostawiając po sobie jednakże wykwity węglanu wapnia. Z kolei zimą woda zamarza, co również prowadzi do destrukcji nie tylko zaprawy w spoinach, ale i samej okładziny ceramicznej.

W świetle powyższego najważniejszym zadaniem projektanta oraz wykonawcy jest efektywne zastosowanie sprawdzonych systemów i technologii w taki sposób, aby połączyć efekt przenoszenia odkształceń konstrukcji związanych z dobowymi oraz rocznymi zmianami temperatury, z zapewnieniem pełnej szczelności. Jako kluczowe czynniki, mające zapewnić wykonanie powyższego zadania należy uznać wybór i właściwe zastosowanie izolacji, skuteczne odprowadzenie wód opadowych oraz prawidłowe wykonanie dylatacji [2].

Balkony z powierzchniowym odprowadzeniem wody

Wciąż najbardziej rozpowszechnione są balkony z powierzchniowym odprowadzeniem wody (rys. 1), w których nawierzchnia wykonana jest w taki sposób, aby chronić warstwy znajdujące się poniżej przed zawilgoceniem (woda spływa po powierzchni tarasu). W tej sytuacji najczęściej stosowanym rozwiązaniem jest wykonanie tzw. izolacji podpłytkowej – określanej również jako alternatywna lub zespolona (od niem. Alternativabdichtung lub Verbundabdichtung).
Jest to hydroizolacja z elastycznej zaprawy uszczelniającej (materiał ten określany jest również jako mikrozaprawa lub szlam uszczelniający) z okładziną ceramiczną ułożoną na cienkowarstwowej zaprawie klejowej. Płytki ceramiczne pełnią w tym przypadku również rolę ochrony hydroizolacji przed uszkodzeniami mechanicznymi.