„Nareszcie będę mógł mieszkać jak człowiek!” – te słowa wypowiedział, wchodząc do swojego nowego domu, rzymski cesarz Neron.

Gdy w 64 r. n.e. spłonął Rzym i na sporej powierzchni miasta pozostało tylko pogorzelisko, cesarz rozkazał wybudować dla siebie nową rezydencję. Siedziba władcy rzymskiego imperium została nazwana "Złotym Domem" (łac. Domus Aurea), a zlokalizowano ją pomiędzy wzgórzami Palatynu i Eskwilinu. Projekt architektów Sewerusa i Celera, wzorowany był na zabudowie willi miejskiej wraz z rozległymi „terenami zielonymi”; obejmował swoim obszarem około 210 hektarów, w tym 100 ha zajmowały same budynki. Wzdłuż elewacji pałacu, której łączna długość wynosiła około 1500 m, zbudowano portyki[1]. Te z kolei prowadziły do trapezoidalnego westybulu[2], w którym umieszczono ogromnych rozmiarów posąg Nerona. Za nim znajdowała się sala o