Na czym polega metoda iniekcji

Pod pojęciem iniekcji, technologii iniekcji lub też iniekcji chemicznej należy rozumieć wprowadzenie środka chemicznego w strukturę muru w taki sposób, aby zapewnić jego rozprowadzenie w całym przekroju przegrody.
Celem iniekcji jest stworzenie ciągłej warstwy przerywającej podciąganie kapilarne, a także uzyskanie w strefie muru nad przeponą (po pewnym czasie – dzięki wymianie wilgoci z otaczającym otoczeniem) obszaru o normalnej wilgotności (wilgotności równowagowej) [3], [4]. Aby osiągnąć stan wilgotności równowagowej nie jest jednak konieczne całkowite zahamowanie podciągania kapilarnego wilgoci w murze [3]. Należy również zwrócić uwagę na fakt, że wtórna izolacja pozioma wykonana tą metodą, nie stanowi bariery przeciw wodzie napierającej (działającej pod ciśnieniem).
Przepona powinna być wykonana co najmniej 30 cm powyżej poziomu terenu lub najwyższego poziomu wód gruntowych. Aplikacja preparatu iniekcyjnego może być prowadzona na trzy sposoby: penetracyjny, ciśnieniowy i pulsacyjny w postaci aerozolu [1], [2].
Aktualny stan technologii odtwarzania izolacji poziomych opisuje znowelizowana w 2015 roku instrukcja nr 4-10-15/D [3] (wcześniej 4-4-04/D) niemieckiej organizacji WTA czyli Naukowo-Technicznego Stowarzyszenia na rzecz Konserwacji Budynków oraz Ochrony Zabytków (niem. Wissenschaftlich-Technische Arbeitsgemeinschaft für Bauwerkserhaltung und Denkmalpflege).

Prace przygotowawcze

Aby zapewnić skuteczność iniekcji, zabieg powinien być zaplanowany oraz wykonany zgodnie z najnowszym stanem wiedzy, jak również zaleceniami producenta preparatu iniekcyjnego. Na etapie planowania należy uwzględnić m.in. jaki wpływ technologia iniekcji (średnica i rozstaw otworów oraz ew. ciśnienie aplikacji) może mieć na statykę budynku lub jego części. Aby odpowiednio dobrać środek iniekcyjny oraz sposób jego aplikacji należy ponadto uwzględnić następujące czynniki [1], [3]:

  • Wpływ wody w postaci płynnej na konstrukcję,
  • Stopień przesiąknięcia wilgocią przegrody oraz rozkład zawilgocenia w strefie iniekcji,
  • Stopień zasolenia przegrody oraz higroskopijny stopień przesiąknięcia wilgocią,
  • Strukturę ściany (wolne przestrzenie, rysy, szczeliny, niejednorodność),
  • Właściwości materiału budowlanego (rodzaj, wytrzymałość, struktura porów).

W ramach przygotowania prac należy określić co najmniej rodzaj stosowanego środka iniekcyjnego (o skuteczności potwierdzonej Krajową Oceną Techniczną lub certyfikatem WTA [5]) oraz jego zakładane zużycie, promień, rozstaw i rozmieszczenie otworów iniekcyjnych, metodę oraz czas trwania aplikacji preparatu, jak również wszelkie inne warunki brzegowe. Założenia projektowe powinno się zweryfikować wykonując iniekcję próbną na reprezentatywnym odcinku muru. Po jej zakończeniu należy skontrolować rozchodzenie się środka iniekcyjnego w murze – na rozłamie próbki o niewielkiej średnicy pobranej ze strefy iniekcji (najlepiej między otworami iniekcyjnymi).
Stare, zniszczone i zasolone tynki należy usunąć do wys. ok. 80 cm powyżej najwyższej widocznej lub ustalonej badaniami linii zasolenia i/lub zawilgocenia. Zabieg ten ma na celu zapewnienie odpowiednich warunków suszenia po odtworzeniu hydroizolacji budynku, niemniej można go wykonać przed lub po przeprowadzeniu iniekcji.