Farba, podobnie jak tynk, może pełnić dwojaką rolę: dekoracyjną i ochronną. Te dwie funkcje są ze sobą ściśle związane. Odpowiedni wygląd, czyli odporność na czynniki atmosferyczne może zapewnić przede wszystkim dobranie parametrów farby do rodzaju i intensywności obciążeń (klasy ekspozycji), podłoża, warunków cieplno-wilgotnościowych, itp. Oczywiście trzeba uwzględnić ewentualne specyficzne wymagania dla danego obiektu czy miejsca zastosowania, jak również koszty.

Do podstawowych wymagań stawianych powłokom malarskim zaliczyć należy:

  • niską nasiąkliwość,
  • wysoką dyfuzyjność,
  • przyczepność do podłoża,
  • odporność na czynniki atmosferyczne.

Odporność na czynniki atmosferyczne dotyczy wpływu wody opadowej (deszcz, śnieg), promieniowania UV, zanieczyszczeń znajdujących się w powietrzu itp., z czym wiąże się stabilność koloru, mała podatność na zabrudzenia, rozwój alg, grzybów pleśniowych.

Do specyficznych wymagań zaliczyć należy np. dyfuzyjność dla dwutlenku węgla CO2, co ma znaczenie, gdy powłoka malarska wykonywana jest na tynkach wiążących przez karbonatyzację lub odporność na chlorki znajdujące się w bryzie, gdy budynek zlokalizowany jest nad morzem.

W pracach naprawczo-renowacyjnych wg wytycznych WTA Merkblatt 2-12-13 [3] stosuje się farby:

  • wapienne,
  • silikatowe,
  • dyspersyjne silikatowe,
  • silikonowe,
  • dyspersyjne,
  • zolowo-krzemianowe.