Kiedy uszczelniać od wewnątrz

Uszczelnienie zawilgoconych budynków, czyli wykonanie tzw. hydroizolacji wtórnych, najlepiej przeprowadzić odsłaniając (odkopując) ich elementy zagłębione w gruncie, a następnie uszczelnić je od zewnątrz tj. od strony działania wilgoci lub wody [1]. W pewnych sytuacjach może się to jednak okazać technicznie lub ekonomicznie niewskazane – wówczas wykonanie hydroizolacji ścian przyziemia od wewnątrz jest zalecanym rozwiązaniem. Najczęściej uszczelnienie takie stosuje się w przypadku: 

  • zabudowy szeregowej, bliźniaczej lub innych obszarów gęsto zabudowanych,
  • dużego zagęszczenia przewodów instalacyjnych w bezpośrednim sąsiedztwie budynku,
  • konieczności zajęcia pasa ruchu i związanych z tym kosztów,
  • występującego w gruncie stałego obciążenia wodą pod ciśnieniem,
  • niewystarczającej stabilności konstrukcji budynku, która mogłaby zostać naruszona w wyniku odsłonięcia ścian fundamentowych.

Zasady uszczelniania od wewnątrz

Najważniejsze zasady wykonywania hydroizolacji od wewnątrz (i również od zewnątrz) zostały opisane w instrukcji WTA nr 4-6-14/D: Wtórne hydroizolacje przyziemnych części budynków [2]. Zgodnie z jej zapisami należy zwrócić uwagę na następujące aspekty:

  • Skutki trwałego zawilgocenia 

W odróżnieniu od sytuacji, gdy wtórną hydroizolację wykonano od strony działania wody/wilgoci, w przypadku uszczelnienia od wewnątrz przekrój poprzeczny elementów stykających się z gruntem pozostaje wilgotny. Trwałe zawilgocenie może prowadzić do zmniejszenia wytrzymałości muru oraz izolacyjności termicznej. Z reguły nie powoduje to problemów ze stabilnością konstrukcji, może być jednak wymagane sprawdzenie właściwości materiałów (z uwzględnieniem specyfiki danej konstrukcji). W przypadku materiałów o wysokiej porowatości (np. betonu komórkowego) należy dodatkowo sprawdzić ich właściwości pod kątem przyczepności uszczelnienia wewnętrznego, która również może się zmniejszyć na skutek trwałego zawilgocenia. Z kolei płyty z twardej pianki polistyrenowej oraz materiały drewniane i drewnopochodne nie mogą w ogóle stanowić podłoża pod uszczelnienie od wewnątrz.

  • Ciągłość uszczelnienia

Hydroizolacja wewnętrzna powinna mieć postać ciągłego i szczelnego systemu o układzie „wanny” [3] – pionowe uszczelnienie od wewnątrz musi być w sposób trwały i funkcjonalny połączone z poziomą hydroizolacją posadzki. W przypadku gdy konstrukcję posadzki wykonano z materiału o dużej odporności na przenikanie wody (np. betonu wodonieprzepuszczalnego), izolacja pionowa powinna zachodzić na taki element na co najmniej 15 cm.

  • Zabezpieczenie przed wodą kapilarną

Górne krawędzie uszczelnienia, jak również miejsca połączenia z przylegającymi elementami konstrukcji (np. sklepieniami oraz ścianami wewnętrznymi) należy zabezpieczyć przed wnikaniem wilgoci na skutek jej kapilarnego podciągania. W tym celu należy wykonać strukturalną przeponę metodą iniekcji chemicznej (rys. 1) wzdłuż wszystkich poziomych i pionowych krawędzi uszczelnienia. Hydroizolacja powierzchniowa powinna zachodzić na obszar nawiertów na co najmniej 15 cm. Alternatywnie, o ile pozwala na to stabilność konstrukcji, bariery przeciw kapilarnemu transportowi wilgoci można wykonać metodami mechanicznymi. Ich rozmieszczenie powinno być analogiczne, jak w przypadku wykonywania iniekcji chemicznej.

  • Połączenia

Rolę górnego zamknięcia powierzchni hydroizolacji wewnętrznej może pełnić istniejąca (sprawna) hydroizolacja pozioma, względnie nieprzepuszczalna dla wody konstrukcja stropu.
Połączenia uszczelnienia od wewnątrz z uszczelnieniem zewnętrznym, jak również zabezpieczenie krawędzi uszczelnienia należy projektować i wykonywać w miejscach występowania obciążenia wilgotnością gruntu oraz wodą niespiętrzającą się. W przypadku występowania w tych obszarach wody pod ciśnieniem, jak również zagłębienia konstrukcji w gruncie ≥ 3 m, należy przewidzieć rozwiązania specjalne [2].