Ogniwa paliwowe wykorzystywane są do zasilania pierwotnego i zapasowego w budynkach komercyjnych, przemysłowych i mieszkalnych oraz w odległych lub niedostępnych obszarach. Mogą służyć do zasilania samochodów, autobusów, łodzi, motocykli, łodzi podwodnych i w misjach kosmicznych. Przeciętnemu Kowalskiemu kojarzą się przede wszystkim z motoryzacją i wykorzystaniem jako paliwa wodoru - czystego, ekologicznego źródła energii. Ich budowa pozwala na uzyskanie energii elektrycznej i cieplnej bezpośrednio z zachodzącej w nich reakcji chemicznej. Ogniwa charakteryzują się dużą czystością, sprawnością i gęstością energetyczną. Zasadę działania ogniw wodorowych odkrył w 1838 roku szwajcarski chemik Christian Friedrich Schönbein, co umożliwiło stworzenie przez Walijczyka Sir Williama Grovea pierwszych ogniw paliwowych. Pierwsze komercyjne zastosowanie ogniw paliwowych nastąpiło ponad sto lat później, po wynalezieniu ogniwa paliwowego z wodorem i tlenem przez Francisa Thomasa Bacona w 1932 r. Alkaliczne ogniwo paliwowe, znane również jako ogniwo paliwowe Bacona, było wykorzystywane w programach kosmicznych NASA od połowy lat 60. XX wieku do generowania energii dla satelitów i kapsuł kosmicznych. Ogniwa paliwowe były nie tylko źródłem elektryczności, ale i wody pitnej. Do produkcji ogniw paliwowych stosowano wówczas niezwykle drogie materiały, a do ich działania były potrzebne bardzo wysokie temperatury oraz tlen i wodór o niskim poziomie zanieczyszczenia. Koszt ich wytworzenia sięgał wówczas 100 000 dolarów za kilowat. Dalszy rozwój technologiczny w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku umożliwił zastosowanie ogniw paliwowych do celów komercyjnych.

Ogniwo paliwowe zbudowane jest z dwóch elektrod: anody i katody. Elektrody odseparowane są poprzez elektrolit występujący w formie płynnej lub jako ciało stałe. Elektrolit umożliwia przepływ kationów, natomiast uniemożliwia przepływ elektronów. W wyniku reakcji chemicznej wodoru z tlenem wytwarzana jest energia elektryczna i