Partnerstwo publiczno-prywatne

W Dzienniku Ustaw nr 19 z dnia 5 lutego 2009 r. została opublikowania (nowa) ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym^[1] (dalej ustawa o PPP). Taka ustawa już w Polsce była, ale ze względu na mocne sformalizowanie procedur była rzadko wykorzystywana (zdaniem ustawodawcy jej wymagania okazały się zbyt duże dla potencjalnych zainteresowanych, zarówno ze strony sektora publicznego, jak i prywatnego).
Nie znaczy to jednak, że z niej nie korzystano - przykładowo na stronie Ministerstwa Infrastruktury można znaleźć informację, że od 16 listopada 2007 r. do 2 lutego 2009 r. podpisano umowy na budowę ponad 760 km dróg krajowych, w tym na 400 km autostrad, oraz 360 km dróg ekspresowych i obwodnic, z czego ponad 50 km autostrad będzie realizowane w systemie tradycyjnym oraz 350 km w systemie PPP.
Na świecie w formie PPP są realizowane budowy dróg, linii kolejowych, metra, szpitale, budynki użyteczności publicznej.

Nowa ustawa stara się w jak największym stopniu wykorzystywać rozwiązania prawne mieszczące się w zakresie innych ustaw, nie tworząc rozwiązań i definicji sprzecznych z nimi.

Według nowej ustawy, przedmiotem PPP może być wspólna realizacja przedsięwzięcia oparta na podziale zadań i ryzyk pomiędzy podmiotem publicznym i partnerem prywatnym. Każdy podmiot publiczny będzie mógł angażować się w partnerstwo tylko w zakresie, w jakim mieści się ono w jego zakresie działalności. W rozumieniu ustawy przedsięwzięciem może być budowa lub remont obiektu budowlanego, świadczenie usług, wykonanie dzieła, w szczególności wyposażenie składnika majątkowego w urządzenia podwyższające jego wartość lub użyteczność, lub inne świadczenie pod warunkiem, że jest połączone z utrzymaniem lub zarządzaniem składnikiem majątkowym, który jest wykorzystywany do realizacji przedsięwzięcia publiczno-prywatnego lub jest z nim związany.

Najczęściej – ze względu na charakter podmiotów publicznych – przedmiotem partnerstwa będzie wykonywanie zadań publicznych. Przykładowo na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz.1591 z późn.zm.), art.6 ust.1, gmina może – o ile inne przepisy nie stoją temu na przeszkodzie – realizować wszystkie zadania związane ze sprawami lokalnymi w formie partnerstwa publiczno-prywatnego.
Dodatkowo ustawa stanowi, że przedmiot PPP musi być oparty na podziale zadań i ryzyk, przy czym wskazanie tego podziału ma charakter jedynie wytycznej – nie wiążą się z nim żadne przepisy kształtujące pozycję partnerów czy wymagania dotyczące samej umowy.

W rozumieniu ustawy podmiotem publicznym mogącym zawierać umowy o PPP mogą być:

• jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych,
• inne, obok jednostek finansów publicznych, osoby prawne, utworzone w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym niemających charakteru przemysłowego ani handlowego, jeżeli podmioty, o których mowa w tym przepisie oraz jednostki sektora finansów publicznych, pojedynczo lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez inny podmiot finansują ją w ponad 50% lub posiadają ponad połowę udziałów albo akcji, lub sprawują nadzór nad organem zarządzającym, lub mają prawo do powoływania ponad połowy składu organu nadzorczego lub zarządzającego,
• związki podmiotów, o których mowa wyżej.

Natomiast partnerem prywatnym może być przedsiębiorca lub przedsiębiorca zagraniczny w rozumieniu art.5 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Ponieważ wspólna realizacja przedsięwzięcia musi być połączona z utrzymaniem lub zarządzaniem składnikiem majątkowym, który jest wykorzystywany do realizacji przedsięwzięcia publiczno-prywatnego lub jest z nim związany, ustawa zdefiniowała, że takim składnikiem majątkowym może być nieruchomość, część składowa nieruchomości, przedsiębiorstwo w rozumieniu art.55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz.93, z późn.zm.), rzecz ruchoma oraz prawo majątkowe.
Ustawodawca zakłada, że dzięki przyjęciu ustawy o PPP podmioty publiczne zyskają wyraźną podstawę prawną do rozporządzania mieniem, co powinno otworzyć drogę do szerszej współpracy z sektorem prywatnym. Wniesienie wkładu własnego do PPP w postaci składnika majątkowego może nastąpić w drodze użyczenia, użytkowania, najmu albo dzierżawy.

Cechą wyróżniającą przedsięwzięcie w ramach PPP jest według ustawy to, że powinno ono być w istotnym stopniu, a nawet w całości, realizowane przez partnera prywatnego, jak również, że działania z tym związane powinny być „połączone z eksploatacją, utrzymaniem lub zarządzaniem składnikiem majątkowym, który jest przedmiotem partnerstwa publiczno-prywatnego lub z nim związanym”.
Przykładowo nie będzie podlegać regulacji ustawy o PPP sytuacja, gdy partner prywatny świadczy usługi bez eksploatacji urządzeń niezbędnych do wykonywania takich usług, albo budowa lub remont obiektu budowlanego- jeżeli zobowiązanie partnera ma polegać wyłącznie na budowie lub remoncie obiektu budowlanego, za co przewidziana jest zapłata sumy pieniężnej, albo prawo do pobierania opłat od użytkowników. Będą to w zależności od formy wynagrodzenia – zamówienie publiczne lub koncesja na usługi.
Ustawa o PPP reguluje stosunki między partnerami, które wykraczają poza to, co zwykle jest przedmiotem zamówienia publicznego lub koncesji na usługi.
W uzasadnieniu rządowym do ustawy o PPP podano przykładowe modele partnerstwa wykorzystywane na świecie:

• BOT (Build–Operate–Transfer) – buduj, eksploatuj, przekaż – inwestor prywatny buduje projekt, eksploatuje go a następnie przekazuje partnerowi publicznemu, który pełni funkcje regulacyjne i nadzorcze. Inwestycja jest finansowana przez stronę publiczną, która jest również właścicielem powstałej w jej wyniku infrastruktury. W przedsięwzięciu BOT prywatna spółka otrzymuje koncesję na budowę i eksploatację obiektu, który w przeciwnym razie byłby zbudowany (w formie zamówienia publicznego) i eksploatowany przez sektor publiczny. Na przykład, może to być elektrownia, port lotniczy, płatna droga, tunel czy zakład uzdatniania wody.
• DBFO (Design–Build–Finance–Operate) – projektuj, buduj, finansuj i eksploatuj – partner prywatny projektuje stosowną infrastrukturę, finansując samodzielnie prace konstrukcyjne i projektowe. Na czas trwania umowy inwestycja jest własnością prywatnego inwestora, po czym infrastruktura przekazywana jest na rzecz podmiotu publicznego.
• BOO (Build–Own–Operate) – buduj, posiadaj i eksploatuj – cechą charakterystyczną jest to, iż w tym modelu nie dochodzi po określonym czasie do przejęcia przez partnera publicznego inwestycji. Inwestor prywatny może pobierać od użytkowników opłaty.
• BTL (Build–Transfer–Lease) – buduj, przekaż, dzierżaw – podmiot prywatny finansuje i realizuje inwestycję biorąc na siebie ryzyko przekroczenia kosztów i opóźnień w realizacji inwestycji. Po uzyskaniu wymaganych w wyniku testów parametrów technicznych inwestycji prawo własności zostaje przekazane stronie publicznej a podmiot prywatny zajmuje się eksploatacją obiektu w imieniu strony publicznej na mocy dzierżawy.
• BOR (Build–Operate–Renewal) – buduj, eksploatuj, odnawiaj koncesję – to model, w którym zadaniem podmiotu prywatnego jest wybudowanie obiektu, a także sfinansowanie inwestycji, a następnie eksploatacja projektu oraz zajmowanie się jego bieżącym utrzymaniem. Partner prywatny może pobierać od użytkowników obiektu opłaty. Pozwala to inwestorowi prywatnemu na szybszy zwrot zainwestowanych środków, a także zwrot wydatków jakie ponosi w związku z eksploatacją obiektu oraz pozwala na uzyskanie zysku z inwestycji. Po zakończeniu umowy podmiot prywatny może zażądać od strony publicznej podjęcia negocjacji w sprawie przedłużenia koncesji.

Cechą wyróżniająca przedsięwzięcie w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego jest działanie obu stron, przyczyniające się do realizacji przedsięwzięcia, czy to poprzez przeznaczenie na cele partnerstwa jakiegoś składnika majątkowego, czy to poprzez ponoszenie wydatków. Takie przyczynianie się jest traktowane jako wyraz „wspólnej” realizacji przedsięwzięcia. Jeżeli jedna ze stron umowy nie zobowiązuje się do określonych wydatków albo do oddania do dyspozycji (choćby odpłatnie) składnika majątkowego, to znaczy, że współpraca stron jest bardzo ograniczona i nie kwalifikuje się do określenia mianem partnerstwa. Jednym z działań przyczyniających się do realizacji przedsięwzięcia jest wniesienie przez partnerów wkładu własnego tj. świadczenie polegające w szczególności na poniesieniu części wydatków na realizację przedsięwzięcia, w tym sfinansowaniu dopłat do usług świadczonych przez partnera prywatnego w ramach przedsięwzięcia, lub wniesieniu składnika majątkowego.

PPP w formie spółki celowej

Partnerstwo publiczno-prywatne może być realizowane na podstawie umowy cywilno-prawnej jak i w formie spółki, wtedy wkład własny „do partnerstwa” może być jednocześnie aportem w spółce celowej (art.14 ustawy o PPP).
Umowa o PPP może przewidywać, że w celu jej wykonania podmiot publiczny i partner prywatny zawiążą spółkę kapitałową, spółkę komandytową lub komandytowo-akcyjną. Podmiot publiczny nie może być komplementariuszem. Cel i przedmiot działalności spółki nie może wykraczać poza zakres określony umową o PPP. Prawa z należących do Skarbu Państwa udziałów lub akcji w spółce wykonuje organ administracji rządowej, który zawiązał spółkę jako podmiot publiczny. W tym zakresie ustawa przesądza, że zgody wszystkich wspólników albo akcjonariuszy spółki wymaga zbycie lub obciążenie:

• nieruchomości;
• przedsiębiorstwa w rozumieniu art.55¹ Kodeksu cywilnego.

Podobnie podmiotowi publicznemu przysługuje prawo pierwokupu akcji albo udziałów partnera prywatnego w spółce. Podmiot publiczny może wykonać prawo pierwokupu w ciągu dwóch miesięcy od dnia zawiadomienia go przez partnera prywatnego o treści umowy zawartej z osobą trzecią, chyba, że umowa o PPP przewiduje dłuższy termin. Zbycie przez partnera prywatnego akcji albo udziałów z naruszeniem powyższych przepisów jest nieważne.

Procedura wyboru partnera prywatnego

Ustalając zasady współpracy pomiędzy partnerami, ustawa o PPP w zakresie wyboru partnera prywatnego odsyła podmiot publiczny do istniejących, ostatnio zmienionych, także w tym celu, dwóch ustaw.
Jeżeli wynagrodzeniem partnera prywatnego jest prawo do pobierania pożytków z przedmiotu partnerstwa, albo to prawo wraz z zapłatą sumy pieniężnej, wyboru partnera prywatnego dokonuje się stosując przepisy ustawy z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesjach na roboty budowlane lub usługi (Dz.U. Nr 19, poz.101), z uwzględnieniem przepisów ustawy o PPP.

W innych przypadkach, wyboru partnera prywatnego dokonuje się stosując przepisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 223, poz.1655 z późn.zm.), z uwzględnieniem przepisów ustawy o PPP.

Czyli wyboru partnera prywatnego będzie można dokonać w trybie ustawy – Prawo zamówień publicznych lub w trybie ustawy o koncesji na roboty budowlane lub usługi, w zależności od sposobu wynagrodzenia partnera prywatnego.

Według uzasadnienia rządowego do projektu ustawy o PPP: „najbardziej właściwym trybem wyboru partnera prywatnego będzie, uregulowany w art.60a ÷ 60e ustawy – Prawo zamówień publicznych, tryb dialogu konkurencyjnego. Wtedy przepisy ustawy – Prawo zamówień publicznych powinny być stosowane wprost, bez modyfikacji. Ten tryb udzielenia zamówienia publicznego jest bowiem na tyle elastyczny, że nie wymaga jakichkolwiek modyfikacji w przypadku realizacji partnerstwa publiczno-prywatnego. Zastosowanie tego trybu ma również tę zaletę, że podmiot publiczny stosujący wprost i w pełni przepisy o dialogu konkurencyjnym – inaczej niż w przypadku innych trybów – nie będzie w ogóle musiał sięgać także po przepisy prawa wspólnotowego, aby się nie narazić na zarzut ich naruszenia. Wynikające z „odpowiedniego” stosowania modyfikacje stosowania innych przepisów nie mogą bowiem dotyczyć materii uregulowanej w prawie Unii Europejskiej.”

Jeżeli wynagrodzenie partnera prywatnego nie pochodzi wyłącznie od podmiotu publicznego i przynajmniej w części polega na prawie do pobierania pożytków z przedmiotu partnerstwa, wyboru partnera prywatnego dokonuje się stosując przepisy nowej ustawy koncesyjnej bez modyfikacji. Postępowanie w sprawie o udzielenie koncesji jest prowadzone w trybie negocjacji, na zasadach równości i niedyskryminacji uczestników, przejrzystości i uczciwej konkurencji.

Aczkolwiek przepisy art.4 ustawy o PPP wprost stanowią tylko o wyborze partnera prywatnego,
jednak przy wyborze partnera prywatnego będą miały zastosowanie także przepisy ustawy – Prawo zamówień publicznych i ustawy o koncesjach na roboty budowlane lub usługi, które bezpośrednio nie regulują wyboru wykonawcy lub koncesjonariusza. W szczególności przepisy o środkach ochrony prawnej

Wykonawcy dowiedzą się o postępowaniu na wybór partnera prywatnego z publikatorów właściwych dla zamówień publicznych, a więc Biuletynu Zamówień Publicznych i Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, ale również z informacji o partnerstwie w Biuletynie Informacji Publicznej, tj. zbiorze informacji o działalności władzy publicznej i innych podmiotów sektora publicznego.

Ze względu na specyfikę umów o partnerstwie ustawa o PPP odmiennie do obu wcześniej wskazanych ustaw określiła definicję najkorzystniejszej oferty.
Najkorzystniejszą jest oferta, która przedstawia najkorzystniejszy bilans wynagrodzenia i innych kryteriów odnoszących się do przedsięwzięcia. Jest to przepis szczególny wobec art.2 pkt 5 ustawy – Prawo zamówień publicznych.
Natomiast jako najwłaściwsze kryteria oceny ofert ustawa o PPP wymienia:

• podział zadań i ryzyk związanych z przedsięwzięciem pomiędzy podmiotem publicznym i partnerem prywatnym;
• terminy i wysokość przewidywanych płatności lub innych świadczeń podmiotu publicznego, jeżeli są one planowane;

a także:

• podział dochodów pochodzących z przedsięwzięcia pomiędzy podmiotem publicznym i partnerem prywatnym;
• stosunek wkładu własnego podmiotu publicznego do wkładu partnera prywatnego;
• efektywność realizacji przedsięwzięcia, w tym efektywność wykorzystania składników majątkowych;
• kryteria odnoszące się bezpośrednio do przedmiotu przedsięwzięcia, w szczególności jakość, funkcjonalność, parametry techniczne, poziom oferowanych technologii, koszt utrzymania, serwis.

Umowa o PPP

Przez umowę o PPP:

• partner prywatny zobowiązuje się do realizacji przedsięwzięcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w części wydatków na jego realizację lub poniesienia ich przez osobę trzecią,
• podmiot publiczny zobowiązuje się do współdziałania w osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w szczególności poprzez wniesienie wkładu własnego,
• każda ze stron umowy o PPP ponosi część ryzyka powodzenia przedsięwzięcia.

Wynagrodzenie partnera prywatnego zależy przede wszystkim od rzeczywistego wykorzystania lub faktycznej dostępności przedmiotu partnerstwa publiczno-prywatnego (zachowania gotowości do wykorzystania, np. łóżek szpitalnych, pasa drogowego).
Wynagrodzenie partnera musi być uzależnione od wyników jego pracy.

Aczkolwiek ustawodawca nie narzuca treści umowy o PPP to jednak wskazuje na ramowe elementy, które strony winny w niej uregulować.
Umowa o PPP musi określać skutki nienależytego wykonania i niewykonania zobowiązania, w szczególności kary umowne lub obniżenie wynagrodzenia partnera prywatnego lub spółki celowej. Przepis ten nie przewiduje żadnego konkretnego rozwiązania w tej mierze, ale jednak nakłada obowiązek włączenia do umowy odpowiednich postanowień. Intencją przepisu jest wzmocnienie ochrony interesu finansów publicznych.

Dalej umowa o PPP powinna określać zasady i szczegółowy tryb przeprowadzania bieżącej kontroli realizacji przedsięwzięcia przez partnera prywatnego przez podmiot publiczny.

Umowa o PPP powinna określać również zasady postępowania w przypadku nieprawidłowo wykorzystywanego składnika majątkowego i obligatoryjny obowiązek zwrotu takiego składnika, przy czym wykorzystanie sprzeczne z umową musi mieć charakter oczywisty (art.9 ustawy o PPP). Ustawa dopuszcza przy tym odrębnie do przepisów art.240 kc^[2], że zwrot składnika majątkowego nie musi się łączyć z odstąpieniem od całej umowy (chociaż nie można z góry tego wykluczyć). Przykładowo jak podano w uzasadnieniu rządowym, jeżeli w ramach partnerstwa będzie realizowany program np. budowy wielu szkół, to zasadność roszczenia z art.9 będzie należało oceniać w odniesieniu do każdej z nieruchomości, na której mają powstać poszczególne budynki szkolne. Przepis art.9 ust.2 przewiduje szczególną ustawową podstawę żądania zwrotu składnika majątkowego. Nie narusza on postanowień umowy i przepisów umożliwiających wysuwanie roszczeń z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań umownych, a nawet możliwości odstąpienia od umowy w ogóle.

Jeżeli składnik majątkowy podmiotu publicznego stanowił wkład niepieniężny do spółki celowej, jego przekazania w razie wykorzystania niezgodnie z przeznaczeniem dokonuje się na zasadach określonych w umowie lub statucie spółki. Jeżeli jednak składnik majątkowy był własnością partnera prywatnego, partnerowi prywatnemu przysługuje zwrot wartości składnika majątkowego według stanu z chwili przekazania. W innym przypadku, partner prywatny może żądać zwrotu nakładów koniecznych o tyle, o ile nie mają pokrycia w korzyściach, które uzyskał ze składnika majątkowego. Zwrotu innych nakładów może żądać o tyle, o ile zwiększają wartość składnika w chwili przekazania podmiotowi publicznemu. Jednakże, gdy nakłady zostały dokonane po chwili, w której podmiot publiczny na piśmie zażądał przekazania lub dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o przekazanie, może on żądać zwrotu jedynie nakładów koniecznych.

Postępowanie partnera publicznego po rozwiązaniu umowy

Podmiot publiczny, niezwłocznie po rozwiązaniu umowy o PPP może dokonać wyboru nowego partnera prywatnego, chyba że przedsięwzięcie ma być realizowane w inny sposób. Jeżeli postępowanie na wybór partnera prywatnego będzie się przeciągać, zamawiający może zlecić wykonywanie zadań z zakresu partnerstwa publiczno-prywatnego w trybie art.67 ust.1 ustawy – Prawo zamówień publicznych, jednak zawarta w tym trybie umowa obowiązuje tylko do czasu rozpoczęcia wykonywania umowy o PPP.

Przekazanie składnika majątkowego po zakończeniu umowy o PPP

Zasadą jest, że przedmiot partnerstwa (powstała droga, wzniesiony szpital, linia kolejowa, więzienie, zainstalowany system urządzeń technicznych itp.), po zakończeniu umowy przekazywany jest podmiotowi publicznemu. Po zakończeniu czasu trwania umowy partner prywatny lub spółka celowa, przekazuje podmiotowi publicznemu składnik majątkowy, który był wykorzystywany do realizacji przedsięwzięcia, w stanie niepogorszonym, z uwzględnieniem jego zużycia wskutek prawidłowego używania, chyba że umowa o PPP stanowi inaczej. Przykładowo, że przekazanie składnika majątkowego nastąpi na rzecz państwowej lub samorządowej osoby prawnej lub spółki handlowej z co najmniej większościowym udziałem jednostki samorządu terytorialnego albo Skarbu Państwa.
W przypadku, gdyby przekazanie składnika majątkowego nie odbyło się zgodnie z umową ustawa przesądza, że roszczenie podmiotu publicznego przeciwko partnerowi prywatnemu lub spółce celowej, o przekazanie składnika majątkowego przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia zakończenia czasu trwania umowy o PPP. Termin ten nie biegnie, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, na czas postępowania sądowego w przedmiocie odpowiedzialności za nienależyte wykonanie przez partnera prywatnego zobowiązania z umowy o PPP lub postępowania w sprawie wyboru nowego partnera prywatnego.

W razie sprzedaży przez podmiot publiczny albo spółkę celową, nieruchomości będącej wkładem własnym, partnerowi prywatnemu przysługuje prawo pierwokupu, które może być wykonane w ciągu dwóch miesięcy od dnia zawiadomienia go o treści umowy zawartej z osobą trzecią, chyba że umowa o PPP przewiduje dłuższy termin. Jeżeli umowa sprzedaży została zawarta w ciągu roku po zakończeniu czasu trwania umowy o PPP, na wyżej określonych warunkach, prawo pierwokupu przysługuje także ostatniemu partnerowi prywatnemu, chyba że:

• w prawomocnym orzeczeniu sądu stwierdzono jego odpowiedzialność za nienależyte wykonanie zobowiązania z tej umowy lub
• podmiot publiczny zawarł umowę o PPP z nowym partnerem prywatnym.

Podobnie jak ustawa o koncesji na roboty budowlane lub usługi, ustawa o PPP określa, zasady zmian umowy o PPP. Zakazuje się zmian postanowień zawartej umowy o PPP w stosunku do treści oferty na podstawie której dokonano wyboru partnera prywatnego, chyba że konieczność wprowadzenia takich zmian wynika z okoliczności, których nie można było przewidzieć w chwili zawarcia umowy. Zmiana umowy dokonana z naruszeniem tego przepisu jest nieważna.

Finansowanie PPP z budżetu państwa

Łączną kwotę, do wysokości której organy administracji rządowej mogą w danym roku zaciągać zobowiązania finansowe z tytułu umów o PPP, określa ustawa budżetowa.
Sfinansowanie przedsięwzięcia z budżetu państwa w kwocie przekraczającej 100.000.000 zł wymaga zgody ministra właściwego do spraw finansów publicznych z wyłączeniem środków przeznaczonych na finansowanie programów operacyjnych, o których mowa w ustawie z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz.U. Nr 227, poz.1658 z późn.zm.). Udzielając zgody minister właściwy do spraw finansów publicznych uwzględnia wpływ planowanych wydatków z budżetu państwa na bezpieczeństwo finansów publicznych. Zgoda jest udzielana na wniosek podmiotu publicznego zawierający określenie podmiotu publicznego, określenie planowanego przedsięwzięcia oraz przewidywaną wysokość środków z budżetu państwa przeznaczonych w poszczególnych okresach budżetowych na realizację przedsięwzięcia. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wydaje zgodę albo odmawia wydania zgody w terminie 6 tygodni od dnia otrzymania wniosku. Zgoda i odmowa zgody nie są decyzją administracyjną. Podmiot publiczny może złożyć kolejny wniosek o wydanie zgody na realizację tego samego przedsięwzięcia w przypadku zmiany danych określonych we wniosku. Do ponownego wniosku obowiązuje również termin 6 tygodni.

^[1] Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz.U. z 2009 r. Nr 19, poz.100)

^[2] Art.240 kc.