Podczas renowacji zawilgoconych budynków podstawowym zadaniem jest ich osuszenie, czyli trwałe obniżenie poziomu zawilgocenia (zazwyczaj do poziomu 3-6% wilgotności masowej), co z kolei umożliwi prowadzenie dalszych prac budowlanych i konserwatorskich, a po ich zakończeniu użytkowanie budynku zgodnie z przewidzianym przeznaczeniem [1]. Kluczowym elementem procesu osuszania budynku jest usunięcie źródła zawilgocenia poprzez wykonanie wtórnych izolacji przeciwwilgociowych lub wodochronnych. Zasady ich wykonywania opisane zostały m.in. w instrukcji WTA nr 4-6-14/D: Wtórne hydroizolacje przyziemnych części budynków [2].

Wymagania projektowe

Na podstawie informacji uzyskanych w procesie diagnostyki budowli [5] i po uwzględnieniu warunków gruntowo-wodnych projektant systemu wtórnej hydroizolacji budynku tworzy koncepcję uszczelnienia, w ramach której należy zaprojektować i wykonać (rys. 1) [3], [6]:

  • izolacje przeciwwilgociowe – chroniące obiekty przed działaniem wilgoci zawartej w gruncie oraz wody nie wywierającej ciśnienia hydrostatycznego,
  • izolacje wodochronne – zabezpieczające obiekty przed działaniem wody wywierającej parcie hydrostatyczne,
  • a w razie konieczności opracować rozwiązania alternatywne.