Kosztorysowanie robót budowlanych w nowych technologiach (część VI)

Okładziny ceramiczne

Technologia prac płytkarskich (pomijając kwestie związane z przygotowaniem podłoża) wiąże się z doborem odpowiedniej zaprawy klejącej i spoinującej oraz odpowiedniego typu płytek. Rzadko który projekt określa lub przynajmniej sugeruje istotne właściwości tych materiałów, które mogą mieć i mają niebagatelny wpływ na cenę. Doświadczony kosztorysant, znający technologię robót i wymagania stawiane materiałom, jest w stanie oszacować, w jakim zakresie cenowym powinien się poruszać, aby ostateczna cena była ceną realną, pozwalającą na utrzymanie określonego reżimu technologicznego. A różnice mogą tu dochodzić do kilkuset (!!!) procent.

Po pierwsze robocizna (patrz – kosztorys: kalkulacja robocizny. Uwaga: w kosztorysie nie ujęto materiałów, obejmuje on jedynie nakłady na robociznę i sprzęt).

(kliknij, żeby powiększyć)

Już szczegółowa analiza katalogów pozwala na stwierdzenie, że uzasadnionym pytaniem przed wykonaniem kosztorysu na prace okładzinowe jest pytanie „ile ma wyjść za 1 m²”. Oczywiście nie ma to nic wspólnego z ceną rynkową. Kolejną istotną rzeczą jest przyjęcie odpowiedniego zużycia zaprawy klejącej. Należy z naciskiem podkreślić, że bezkrytyczne przyjęcie zużycia z niektórych katalogów, może skutkować znacznym niedoszacowaniem wartości robót.
Dla okładzin podłogowych przyklejanych na kleju cienkowarstwowym grubość warstwy kleju nie może być mniejsza niż 3 mm. Wynika to z praktycznego punktu widzenia (równość podłoża, ryflowany spód). Brak pustych przestrzeni pod płytką powoduje, że zużycie kleju, dla jego gęstości 1,5 kg/dm³, wynosi 1,5 mm/m²/mm grubości warstwy. Przyjęte do kalkulacji kosztorysowej zużycie zaprawy klejowej nie powinno być zatem mniejsze niż ok. 4,5 kg/m², chyba że producent kleju podaje w karcie technicznej gęstość mniejszą niż 1,5 kg/dm³.
Dla okładzin ściennych wewnątrz pomieszczeń (oprócz pomieszczeń uznanych za mokre – takich jak łazienki, prysznice, pralnie) układanych na grzebień zużycie kleju może być niższe.

Powyższe informacje powinny uświadomić kosztorysantowi, że bezmyślne przyjęcie zużycia kleju do okładzin podłogowych na poziomie 2,75 kg/m², przy rzeczywistym zużyciu rzędu 1,5 kg/m²/mm grubości warstwy zakłada przyjęcie do kalkulacji warstwy kleju o grubości tylko 1,8 mm (!!!), co w praktyce wymagałoby podłoża równego jak np. szyba (patrz – tablica).

*) przyjęto rzeczywistą minimalną grubość warstwy kleju 3 mm i zużycie 4,57 kg/m²

Należy również zwrócić uwagę na cenę kleju – jednoskładnikowe kleje klasy C2 S1 nie mogą kosztować przysłowiowej złotówki za 1 kg; ich cena (realna) zaczyna się od 2,00 - 2,20 zł/kg. Dwuskładnikowe natomiast mogą kosztować od 56 zł do nawet 10 zł/kg. Jakkolwiek są one stosowane relatywnie rzadko, możliwość popełnienia błędu cenowego jest tu wyjątkowo duża.

Dla okładzin na balkonach i tarasach szerokość spoin nie powinna być mniejsza niż 5 mm, niezależnie od rozmiarów płytek (dla najczęściej stosowanych płytek 30x30 cm, ewentualnie 33x33 cm szerokość spoin powinna wynosić 6÷8 mm; większych płytek nie należy stosować).

Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlanych. Część B: Roboty wykończeniowe. Zeszyt 5: Okładziny i posadzki z płytek ceramicznych (ITB, 2006) uzależniają szerokość spoiny od wielkości płytek. Zalecają one następujące szerokości spoin przy płytkach o długości boku:

• do 100 mm – około 2 mm
• od 100 do 200 mm – około 3 mm
• od 200 do 600 mm – około 4 mm
• powyżej 600 mm – 5÷20 mm.

Jeżeli katalog zakłada takie szerokości spoin, to zużycie zaprawy spoinującej przy płytkach np. 15x15 cm na balkonie oraz w pomieszczeniu będzie się różniło o ok. 100%.

Podkreślić należy, że KNR na balkony i tarasy serii AT, z którego wersją roboczą Autor miał możliwość się zapoznać, uwzględnia specyficzne wymagania dotyczące szerokości spoin.