Powierzchnia biologicznie czynna od 1 sierpnia 2024 roku

Wśród zmian w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, które weszły w życie w sierpniu 2024 r. [3] jest również nowelizacja przepisów dotyczących powierzchni biologicznie czynnej. Celem zmian w tym zakresie, według projektodawców, miała być walka z tzw. betonozą. Ostatecznie jednak wydaje się, że dokonana nowelizacja to jedynie zmiana kosmetyczna, która będzie miała przy tym ograniczone zastosowanie.

Powierzchnia biologicznie czynna – definicja

Pojęcie „powierzchni terenu biologicznie czynnej” zostało zdefiniowane już w pierwotnym brzmieniu ww. rozporządzenia, które weszło w życie 16 grudnia 2002 r., jako grunt rodzimy pokryty roślinnością oraz wodę powierzchniową na działce budowlanej, a także 50% sumy nawierzchni tarasów i stropodachów, urządzonych jako stałe trawniki lub kwietniki na podłożu zapewniającym ich naturalną wegetację, o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2 (§ 3 pkt 22).
Z upływem lat powyższa definicja była przez prawodawcę w różny sposób korygowana, w tym, z dniem 8 lipca 2009 r., zrezygnowano z pojęcia „powierzchni terenu biologicznie czynnej”, wprowadzając „teren biologicznie czynny”.
Obecnie teren biologicznie czynny zdefiniowany jest jako teren o nawierzchni urządzonej w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych, a także 50% powierzchni tarasów i stropodachów z taką nawierzchnią oraz innych powierzchni zapewniających naturalną wegetację roślin, o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2, oraz wodę powierzchniową na tym terenie. Definicja ta obowiązuje od 1 stycznia 2018 r. i nie uległa zmianom w 2024 r.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, przy obliczaniu powierzchni terenu biologicznie czynnego należy więc uwzględnić:

  1. 100% (każdego) terenu o nawierzchni urządzonej w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych (nie tylko zastany, ale i projektowany),
  2. 50% powierzchni tarasów i stropodachów z nawierzchnią, o której mowa w pkt. 1,
  3. 50% innych niż w pkt. 2 powierzchni (każdych) zapewniających wegetację roślin (nie ma tu już wymogu retencji wód opadowych),
  4. wody powierzchniowe na terenie, o którym mowa w pkt. 1.

Zastrzec jedynie w tym miejscu trzeba, że do obliczeń można przyjąć powierzchnię, o której mowa w pkt. 2 i 3, gdy jej powierzchnia wynosi co najmniej 10 m2.

Zmiany w warunkach technicznych budynków

Oprócz wcześniej przywołanej definicji terenu biologicznie czynnego, do kwestii konieczności zachowania terenu biologicznie czynnego odnosi się dodatkowo § 39 i § 40 rozporządzenia (wersja obowiązująca do 1 sierpnia 2024 r.).
I tak, w § 39 wskazano, że na działkach budowlanych, przeznaczonych pod zabudowę wielorodzinną, budynki opieki zdrowotnej (z wyjątkiem przychodni) oraz oświaty i wychowania co najmniej 25% powierzchni działki należy urządzić jako powierzchnię terenu biologicznie czynnego, jeżeli inny procent nie wynika z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Zgodnie z kolei z § 40 ust. 1, w zespole budynków wielorodzinnych objętych jednym pozwoleniem na budowę należy, stosownie do potrzeb użytkowych, przewidzieć place zabaw dla dzieci i miejsca rekreacyjne dostępne dla osób niepełnosprawnych, przy czym co najmniej 30% tej powierzchni powinno znajdować się na terenie biologicznie czynnym, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.