Wprowadzenie

W poprzednim artykule opublikowanym na łamach „Buduj z Głową” [2] przedstawiłem czynniki wpływające na okres użytkowania budynku oraz metody stosowane do szacowania jego długości, m.in. metodę współczynników. Tym razem opiszę praktyczne jej zastosowanie. Na przykładach dwóch komponentów budowlanych (wewnętrzne nadproże stalowe oraz belkowy dźwigar dachowy z drewna klejonego warstwowo) zaprezentuję dobór wartości współczynników degradacji materiałów i komponentów budowlanych, jak również oszacuję ich okresy użytkowania (ESLC – ang. estimated service life of a component). W tym celu wykorzystam metodologię opisaną w normie PN-ISO 15686-1:2005 Budynki i budowle – Planowanie okresu użytkowania – Część 1: Zasady ogólne [3].

Podstawowe założenia i dane wyjściowe do oszacowania ESL

Celem planowania okresu użytkowania jest zapewnienie (na ile jest to tylko możliwe), że szacowany okres użytkowania komponentu budowlanego (ESLC) lub budynku (ESLB – ang. estimated service life of a building) będzie przynajmniej tak długi jak projektowy okres użytkowania (DLC – ang. design life of a component lub DLB – ang. design life of a building). Jest to również podstawowe założenie metodologii wdrożonej w normie PN-ISO 15686-1:2005. Jeśli oszacowany okres użytkowania ESL jest niższy niż wzorcowy okres użytkowania (RSL - ang. reference service lifetime) przyjęty do obliczeń, należy już na etapie programowania budynku dokonać analizy porównawczej rozwiązań technologiczno-materiałowo-konstrukcyjnych możliwych do zastosowania jako alternatywne, tak aby ESL był niemniejszy niż projektowy okres użytkowania (DL).